και σήμερα την βγάλαμε καθαρή (Δευτέρα)...

Καλός καιρός, παρά το κρύο, αέρας, σύννεφα με αντροπρεπείς ουρανούς και από το πρωί αρχίσανε τα τηλέφωνα…

Ξάνθο, πολύχρονος και ευτυχισμένος, ακούστηκε από την μια άκρη του σταθερού τηλεφώνου, ωωωωωωωωωω από την άλλη, ευχαριστώ πολύ, συνέχισε η άλλη, κάπως πιο βραχνή φωνή (μη ξεχνάμε, ότι έκλεισε τα 22 και όσο νάναι η φωνή γίνεται πιο τραχιά, πιο αντρική και χάνει την λεπτότητα των νεανικών χρόνων…). Και αφού ειπώθηκαν και διάφορα άλλα, η κλασσική ερώτηση, τι θα κάνουμε σήμερα… Ο Ξάνθος λόγω καιρού θα έμενε μέσα (γιόρταζε κιόλας, κάποιους θα είχε για τραπέζι, όλο και καμιά τούρτα θα του είχε φτιάξει η χρυσοχέρα Καίτη του, έπρεπε να είχε δυνάμεις να σβήσει τα 22 κεράκια του)… ε, τον καταλαβαίνουμε απόλυτα και ευχηθήκαμε να είμαστε και του χρόνου γεροί (όπως καταλαβαίνετε, εδώ έπαιρνε η μπάλα και εμένα…) και μόλις κατεβάσαμε το ακουστικό (για την ακρίβεια πατήσαμε το κουμπάκι OFF) ντριν το κινητό! ήταν ο Γιάννης! Έλα Γιάννη, τι γίνεται κλπ αποφασίζουμε να κάνουμε κούλουμα (τι λέξη κι’ αυτή… να προέρχεται άραγε από την εγγλέζικη λέξη cool(=κρύο) την γερμανική um(γύρω) και το α; (cooluma) νάναι δηλαδή τροϊκάνικη λέξη και να περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα μετά την ψυχρολουσία από το πρώτο μνημόσυνο; ε γράψε λάθος, μνημόνιο ήθελα να πω… θα ακολουθήσει του χρόνου το coolumb(=κουλούμπρα)? Δηλ. η ψυχρολουσία από το δεύτερο μνημόσυνο; Ή μήπως τα κούλουμα σημαίνουν κρύοι λουκουμάδες; Ποιος άραγε θα ξέρει; Και αυτός πάλι ο σοφός ο Δάνδαλος Αποστολίδης, δεν καταδέχτηκε ούτε μια φορά να γράψει κάτι για να μας μεταδώσει τις γνώσεις του…

Συνεχίζω λοιπόν… στο αυτοκίνητο οι Κούλα, η Γεωργία, ο Ιωάννης και εγώ και τραβάμε για Πολύσιτο μεριά. Κρύο και αέρας! Τα μεγαλοπρεπή άρματα ετοιμαζόταν για την παρέλαση! Ο κόσμος γέμισε με ενθουσιασμό όλους τους χώρους, απ’ όπου θα περνούσαν οι κουλουμτζήδες αλλά κυρίως στριμωχνόταν μπροστά στους αγέροχους λουκουματζήδες, που με αυταπάρνηση και μεράκι πρόσφεραν τα εδέσματά τους μέσα σε πορσελάνινες κούπες και χρυσά μαχαιροπίρουνα! Αυτά είδαν οι τροϊκάνοι και μας έκοψαν τον κω…λο… και ενώ σκεφτόμασταν πού θα παρκάρουμε, και ο Γιάννης ετοιμαζόταν να πάει για να έχει άποψη (=να πάει να μας φέρει λουκουμάδες, ώστε σε ερώτηση αν ήταν καλοί, να ξέρουμε να απαντήσουμε υπεύθυνα και όχι ανεύθυνα…) τσουπ ένας κύριος (Άγιος άνθρωπος, ίσως και αντιστασιακός θα έλεγα, αλλά η ουσία είναι, ότι ήταν Θεόσταλτος!) χτυπάει το τζάμι του αυτοκινήτου και μας προσφέρει δύο κούπες με λουκουμάδες!!!!   Βάζουμε μπρος, φεύγουμε βιαστικά και παρκάρουμε στις παρυφές του χωριού (δεν θέλαμε να μας δουν, ότι κουβαλούσαμε ολόκληρο θησαυρό και ετοιμαζόμασταν να τον μελετήσουμε…). Και αφού αποκτήσαμε όλοι μας (ε όχι και όλοι μας! κάποια σταθερή στις αξίες της επουράνιας προσταγής, δεν απέκτησε άποψη και αρκέστηκε να κουνάει το κεφάλι της, μονολογώντας για την ματαιότητα ετούτου του κόσμου… εγώ πάλι γιατί είμαι πάντα περίεργος και θέλω να τα δοκιμάζω όλα; Αυτό το παραβλέπω, διότι είναι άλλου Παπά Ευαγγέλιο και θα το ψάλομεν μίαν άλλην Κυριακήν!) … συνεχίζω λοιπόν, και αφού αποκτήσαμε οι τρεις μας άποψη, συνεχίσαμε και βάλαμε στόχο την πατρίδα του Δανδάλου! Το κτήμα του Αποστόλη, σε καλή κατάσταση, οριοθέτησε το σημείο που θα βγαίναμε από την εθνική οδό ταχείας κυκλοφορίας και φτάσαμε στην πλατεία κοντά στην εκκλησία, όπου και παρκάραμε. Η συνέχεια με πλούσιο φωτογραφικό υλικό ακολουθεί!  

κάπως έτσι φαντάζομαι να είναι τα καζάνια της κολάσεως, σίγουρα πολύ περισσότερα και ίσως ακόμη πιο μεγάλα... εδώ απλά μαγειρεύανε την φασολάδα!

κόσμος στην ουρά για την νοστιμότατη φασολάδα, την λαγάνα, το τουρσί (πιπερίτσες), το άφθονο μπρούσικο ή ημίγλυκο κρασί και τον χαλβά! 

για να μην λέτε, ότι τα παραλέω!

 Ενα μεγάλο μπράβο στα Αβδηρα και στις γυναίκες (και άντρες) του συλλόγου γυναικών για όσα μας πρόσφεραν απλόχερα και κυρίως μέσα από την καρδιά τους! Ενα μεγάλο ευχαριστώ και σε όσους μόχθησαν εκεί στον Πολύσιτο! 

Να είστε όλοι σας καλά και του χρόνου!